The secret world of fungi and other secrets that require attention

Rondom mij kwetteren, krijsen en zingen de fairywrens, red browed finches, cockatoos, magpies en honeyeaters erop los terwijl ik werk aan deze blog. Het lijkt wel lente zo tekeer gaan ze. Alleen het grijze wolkendek en de koude bries verraden dat de winter zijn intrede doet. Eventjes geleden aanschouwde ik het badder ritueel van zeven “new holland honeyeaters” (zo groot als een spreeuw, zwart wit gestreepte buik, gele tonen in staart en vleugels en een bescheiden kromming aan het einde van hun snavel). In het laagje water op de regenton zag ik ze kopje ondergaan waarna ze met ongekende snelheid hun lijfjes schudden, het water alle kanten opspat met als resultaat een ontploft verendek. Na dit zo’n tien keer te hebben herhaald zoeken ze een plekje op een van de takken in de struik ernaast en gebruiken ze hun snavel om de veren glad te strijken. Het liefst zou ik met ze mee willen spetteren, maar dat past niet.

• 

Vanuit mijn ooghoek zag ik de contouren van een omgekeerde fiets halverwege een stijle heuvel terwijl ik onderweg was richting Corinna, een historisch dorpje waar vroeger mijnwerkers woonde en nu alleen nog bestaat uit 5 houten vakantie huisjes, kano verhuur en restaurant/bar met aan de voorkant een enorme maar lege veranda. Ik stopte om te zien of ik kon helpen. Er stond een meisje van mijn leeftijd haar achterband te verwisselen. Het leek alsof ze door de modder had gerold met haar zwart gevlekte benen en armen. Smeer van de ketting, verklaarde ze later. Haar guitige lach, de geruite blouse met kortgeknipte mouwen en de gespierde kuiten onder haar korte zwarte fietsbroekje (met kussentjes neem ik aan) maakte indruk. Ik vroeg of ze genoeg water had waarop ze lachend naar de druppels op het bladerdek wees en antwoordde dat ze zich om water geen zorgen maakte in het regenwoud. Daar kon ik haar alleen maar gelijk in geven. Ik kon het niet laten om haar te vertellen over mijn fiets avontuur langs de oostkust maar voelde me tegelijkertijd een baby in vergelijking met haar fiets geschiedenis. Ze had Tasmanie al een paar keer rond gereden. Momenteel onderweg naar Cradle Mountain, zo’n 150 km verderop waar ze niet alleen heuvels maar ook paar honderd meter hoge bergen zou trotseren. Ze had geen hulp nodig maar bedankte hartelijk. Trouwens, begon ze,  ik kom net van een ‘forest blockade’, er zijn meer mensen nodig om te groep te versterken. Ik kreeg het nummer van de contactpersoon en zo belandde ik een paar dagen later op mijn eerste ‘forest blockade’. 

In het kort uitgelegd: een groep milieu activisten die letterlijk een stuk oerbos blokkeren zodat er geen houtkap en/of mijnwerk kan plaats vinden. Deze industries zijn een groot probleem in Tasmanie, voor dat doel worden er namelijk voetbalvelden aan oerbossen gekapt. Er is een lange geschiedenis van strijd gaande tussen ‘the greenies’ en de conservatievelingen.  Helaas is de overheid meer aan de conservatieve kant, ze sponseren zelfs de mijnindustrie omdat het op zichzelf niet meer genoeg oplevert. En toch kiezen ze ervoor om door te gaan met het kappen van het eeuwenoude regenwoud wat nooit meer terug te draaien is. 

• 

Het lijkt wel een slagveld; een warzone was het eerste wat ik dacht toen ik aankwam op de blokkade. De strijd was voor een deel gewonnen door de almachtige vernietigende machines die bandensporen en een lege vlakte hadden achtergelaten met metershoge stapels stronken en stammen. Er was een kamp gemaakt van blauw zeil ter bescherming voor de regen, een geimproviseerde keuken waar in plastic kratten het eten was opgeborgen en een vuurplaats met boomstronken in een cirkel erom heen.  Het bedreigde gebied heet Takayna (de oorspronkelijke aboriginal naam) maar is beter bekend onder de massa als de Tarkine. Een thuis voor bomen van soms wel 800 jaar oud. Het was de groep gelukt om de machines te stoppen nadat ze 5 hectare (van de geplande 30) hadden plat gemaaid. Om zoiets met eigen ogen te zien is heftig en misselijkmakend. Verdriet. Boosheid. Onbegrip. Onmacht. Waren de gevoelens die loskwamen. 

• 

De supplies zoals eten en drinken worden gedoneerd door mensen die er zelf niet bij kunnen zijn maar wel achter deze acties staan. Elke avond wordt besproken wat de taken zijn voor de volgende dag en ook een plan voor het geval de politie komt binnen dringen. Het protocol is dat ze zichzelf vastketenen op zo’n manier dat het lastig is om ze vrij te maken. Daarbij zijn er een aantal mensen die zich ‘verstoppen’ in het bos waarbij ze geluiden maken om de indringers te laten weten dat ze er wel zijn. Dit alles om het proces te vertragen want de regel is dat er niet gekapt kan worden als er mensen in het gebied aanwezig zijn. Hiermee wordt de kans vergroot dat de houtkap wordt afgelast, bijvoorbeeld omdat hogerop besloten wordt dat het beschermd gebied wordt. Ook media aandacht helpt om het tij te keren. De verwoesting gebeurd (figuurlijk) in stilte en daarom is het zo goed dat milieuactivisten het woud, met al het leven in zich, een stem geven.

• 

• 

• 

Ik heb veel respect voor de mensen die dag in dag uit verblijven op het kamp. Ik maakte kennis met Scott, vader van twee kinderen, Metallica fan, kaal hoofd en een sik waar een geit jaloers op zou zijn. Hij is de woordvoerder en verblijft doordeweeks in het kamp om in het weekend tijd met zijn gezin door te brengen. Als hobby kok kookt hij meestal voor de aanwezigen. Het zelfgemaakte deeg voor de pizza bodems had hij in de warme auto geladen zodat het deeg zou reizen, je moet slim zijn in een vochtige omgeving. Een van de andere strijders was Rose, herfst kleurige dreads tot aan haar billen, rode wangen en een krachtige uitstraling. Ze vertelde haar leven te geven om de bomen te redden; heeft al meerdere malen vast gezeten, is voor de rechter verschenen en heeft boetes gekregen nadat ze is opgepakt door de politie omdat ze zichzelf had vastgeketend aan een boom. Dit geldt ook voor Scott. Ondanks alles gaan ze door; zij staan echt voor de Tarkine!

• 

De regenwouden zijn zo magisch. Ik kan gewoon niet geloven dat mensen dat opzettelijk willen verwoesten. Het is sprookjesachtig zoals alles is bedekt met een dikke laag felgroen mos, met takken die als krullen naar het licht groeien, paddestoelen in alle kleuren van de regenboog, het bladerdek; als de longen van het woud, de zonnestralen zichtbaar door het reizende dauw, de ‘deurtjes’ in de omgevallen stronken die je naar een andere wereld zouden kunnen leiden. Een kabouter die zijn muts even optilt als begroeting of een elfje onder een zwam schuilend voor de regen, hadden mij niets verbaasd in deze surrealistische omgeving. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De perfecte tijd van het jaar om paddestoelen te spotten. Alleen in de herfst aanwezig in dit speciale kleurenpalet, tijdens de zomer kom je ze alleen tegen in bruine en witte tinten. De naam van deze blauwe variant, niet groter dan een vingernagel, met de naam ‘pixies parasol’ (elfjes parasol) is mijn lievelings. Al had ik de naam ‘alien eye’ ook toepasselijk gevonden. Kleine priemende ogen die je stiekem bespieden vanuit hun alien point of view.

• 

• 

Een vrolijk clubje fungi bij elkaar. Paddenstoelen die doen denken aan koraal, dezelfde vormen en kleuren, ze groeien uit dikke lagen mos en het kleurencontrast met het groen is geweldig. Tijdens een van mijn wandelingen naar verstopte watervallen in het regenwoud blokkeerde een mevrouw het pad terwijl ze met een rookmachine op en neer liep. Ze excuseerde zich voor het oponthoud en de geur van de rook wat inderdaad een beetje stonk. Het was voor het goede doel, de crew was bezig met het maken van een documentaire genaamd: The secret world of fungi. Geen idee wanneer het uitkomt maar ik wil het graag zien.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

“If you don’t like the weather, just wait for 5 minutes” zei een wijze eilander terwijl ik de capuchon van mijn jas voor de zoveelste keer over mijn hoofd trok. Deze pottenbakker, ruikend naar kampvuur, met grijze baard, gescheurde spijkerbroek en geblokt overhemd had gelijk. Het weer veranderd constant, verzetten heeft geen zin, omarmen is het antwoord. Zoals hier at Cradle Mountain, by far de grootste trekpleister van het eiland, waar mijn wandeling begon in een dikke mist en een paar uur later transformeerde in een fel blauwe hemel met enkele reizende wolken en felle zon. De overgang; de opbouw naar het moment dat de imposante berg zich vertoont nadat de deken van compacte regendruppels is vervaagd, wauw, just amazing.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Mijn Covid visum is goedgekeurd tot en met 31 augustus 2021. Het is fijn om te weten waar ik aan toe ben maar tegelijkertijd eng om te denken aan de toekomst. In het nu leven zonder lange termijn plannen is wat ik gewend ben. Ik kan altijd nog een ander visa aanvragen vertel ik mijzelf herhaaldelijk om te kalmeren. Mijn tijd in Australië is eindig, dat is een feit. Ik wil nog niet weg maar misschien denk ik daar anders over in twee maanden. Misschien is het dan wel tijd om te vliegen naar Nieuw Zeeland. Ik heb namelijk net te horen gekregen dat mijn Working Holiday Visa is goedgekeurd. Dat betekent dat ik een jaar kan reizen en werken in NZ. Making the most out of it nu ik hier ben, aan de andere kant van de wereld.

Binnenkort vertrek ik naar de Northern Territory; the outback. Oneindige vlaktes, het rode zand, kaarsrechte wegen, droge hitte, levendige aboriginal cultuur. Ik ben wel in voor warmer weer. Terug naar bekend terrein; naar een compleet andere magische plek, zoals de rockformatie Uluru, waar ik verliefd op ben geworden. Lange afstand wandelen door de woestijn. Larapinta trail. Nieuwe avonturen wachten.

• 

Als laatste wil ik dit onderstaande recept met jullie delen omdat ik er zelf zo gek op ben. Ik noem het: Maaike’s seed mix.

Dit heb je nodig:
Zonnebloempitten (sunflower seeds) 4 eetlepels
Pompoenpitten (pepitas) 4 eetlepels
Sesamzaadjes (sesame seeds) 3 eetlepels
Kokosvlokken (coconut flakes) 2 eetlepels
Gistvlokken (nutritional yeast) 1 eetlepel
Tamari (kind of soy sauce)
Kokosolie (coconut oil)

Neem een koekenpan, smelt een goede theelepel aan kokosolie of een beetje olijfolie. Hoeft niet trouwens, een droge koekenpan werkt ook prima. Hoe dan ook, begin met het opbakken van de zonnebloem- en pompoenpitten. Schud ze af en toe of gebruik een spatel en wacht tot je een aantal van de pompoenpitten hoort ‘knappen’ (ze barsten een beetje open door de hitte wat ze heerlijk knapperig maakt). Voeg daarna de kokosvlokken en sesamzaadjes toe. Blijf af en toe schudden. Als de sesamzaadjes en kokosvlokken (licht)bruin beginnen te kleuren voeg je de gistvlokken toe, schud paar keer heen en weer. Op het laatste moment, voordat je het gas uitdraait, voeg je een scheutje tamari toe (of meer naar smaak). Je pan zal sissen van genot. Schudt een paar keer zodat de tamari het meeste van de mix bedekt voor het zoute smaakje. Laat de mix in de pan totdat het is afgekoeld zodat het extra crunchy wordt.

• 

• 

Geniet van deze heerlijke gezonde snack, vol proteïne. Ook te gebruiken in je havermout in de ochtend of sprenkel het over je gebakken ei of gebruik het als krokante toevoeging voor je pasta’s, curries, salades of welk recept je ook maakt. Ik ben er dol op, hoop jullie ook! En natuurlijk kun je eindeloos variëren met de ingrediënten; zoals meer sesamzaadjes of minder zonnebloempitten of voeg nootjes toe. Experimenteer erop los zou ik zeggen.