T-junction

Edit /// Man man man, ik kan niet geloven dat er 367 dagen voorbij zijn gegaan sinds mijn laatste blog. Ik loop hopeloos achter, oeps. Honderden nieuwe verhalen zijn gevormd, in steen geschreven, het is er alleen niet van gekomen om ze online te zetten. Onderstaande blog schreef ik in februari, waarom ik nooit op ‘publiceren’ heb geklikt is een raadsel. Enjoy mijn verhaal over een epische wandeling die ik maakte rond deze tijd een jaar geleden in Australië. Inmiddels ben ik in Nieuw Zeeland. Intentie is om een goede update te geven maar ik kan niks beloven… voordat je het weet zijn er weer 367 dagen door je vingers geglipt.\\\

Laatste teken van leven op deze blog is een aantal maanden geleden. De laatste tijd voelde ik geen behoefte om te schrijven. Wel op papier maar niet via een scherm. Ik weet overigens dat als ik begin met typen, het lastig is om te stoppen. Het zou zomaar een gevulde pagina kunnen worden. Echter, de insteek is om het kort en bondig te houden. Ik was eerder begonnen aan een Engelse versie maar dat heb ik overboord gegooid.

De T-junction is een terugkerend thema in mijn reizigersleven. De tussen periodes waarop ik mij te midden van een kruispunt bevindt. Rondkijkend, opties afwegend. Welke richting ga ik op? Noord, oost, zuid, west? En ik sta er weer. Het maakt mij onrustig want het is meestal tijd om afscheid te nemen van een bepaalde periode. Tegelijkertijd voel ik kriebels in mijn buik want het onbekende biedt nieuwe kansen.

Aan het einde van november stond ik letterlijk voor de keuze om door te gaan of te stoppen, op een T-junction. Ik was de Bibbulmun trail aan het lopen. Een week. De blauwe rugzak gevuld met spreekwoordelijke bakstenen. Mijn voeten die brand en moord schreeuwden. Dag drie van de hike en ik was er helemaal klaar mee. De ‘walk in the park’, zoals een medewerker van de Bibbulmun foundation mij had verteld bleek niet helemaal te stroken met de werkelijkheid. Het was pittig om 20 km per dag te lopen, het was nat, plassen tot mijn knieen, honderden vliegen, de hut delen met zestien anderen in plaats van, zoals ik het me had voorgesteld, alleen ik en de vogels in het bos. Een hoop verwachtingen die een illusie bleken. De eerste dagen was ik constant escape plans aan het bedenken. Hoe the fuck kom ik hier zo snel mogelijk vandaan? Het was vrijwel onmogelijk want ik had gekozen voor het meest geïsoleerde stuk van de hike. Het eerstvolgende dorp, waar mijn auto stond geparkeerd, was 8 dagen lopen. Toen belandde ik op een T-spliting, rechtsaf was naar de snelweg waar ik mijn duim omhoog zou steken voor een lift. Linksaf was het vervolgen van de trail.

• 

• 

Ik koos links. De keuze om door te gaan kwam voornamelijk door mijn walking buddy die ik twee dagen eerder had leren kennen. De van origine Schotse man Douglas van rond de vijftig met een goede dosis (grove) humor en geniale woordkunstenaar. Terugkijkend kan ik zeggen dat ik vanaf dat moment met volledige toewijding door ben gelopen wat maakte dat ik alle pijntjes beter kon relativeren. Het blijkt de sleutel om door te zetten. De zon ging (letterlijk) schijnen. It’s all in the mind.

• 

• 

• 

Een uur na het kruispunt landde er een baby papegaai op de hoed van Douglas, geen grap. Hilarisch en super schattig. Hij bleek een natuurlijke aantrekkingskracht te hebben op dieren. Later zou er gif groene kikker met gekruiste pootjes mee luisteren naar de klassieke muziek uit het draagbare radiootje. En een jonge magpie (vogel) de hut in vliegen om gevoerd te worden uit zijn hand.

• 

• 

Wat mij doet herinneren aan deze pelgrimstocht: zonsondergang vanaf een eeuwen oude rots, kampvuurtjes, rollercoaster zandduinen, het pad delen met een kangaroo waarvan zijn (tennis)ballen bijna op de grond hingen, 30 black cockatoos van heel dichtbij, de ongekende sterrenhemel, de stilte, muesli delen met mede wandelaars, ontelbaar veel: vliegen, muggen en kopjes thee, kijken naar cartoon wolken, geschreven berichten in het zand, wakker worden van de fluitende vogels, bier en appels, gekke teksten in het logboek schrijven, Hank the Wank, wit brood met gebakken ei, glinsterende jewellery beetles, vroeg opstaan om de hitte voor te zijn, uitgestrekte stranden, droog door diepe plassen gehuld in plastic zakken, schaduwen in de tent, kamperen onder torenhoge bomen, teletubbyland, i for eyeball, beetroot powder, hairy leg (mijn trail naam), zelfgevonden wandelstokken.

Het is niet gebleven bij die ene week wandelen, uiteindelijk heb ik bijna 4 weken volgemaakt. 350 kilometers. Northcliffe to Albany.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In het informatiecentrum van Albany, het eindpunt van de track, wordt een bel bewaard in een houten kistje die alleen aangeraakt mag worden door helden (woorden van de medewerkers). Enige minuten daarvoor, opzoek naar dit informatie centrum, werden we aangesproken op straat door een lange slungelige jongen met een rood trainingsbroek, t-shirt met disney figuur en gaten in zijn gebit. Hij kwam wild zwaaiend op ons afgelopen en begon te vertellen over zijn oom: ‘uncle half head’. Hij zei: “He was smashed by a baseball bet but he’s still alive”. Zie je het ook voor je? Een man met een half gezicht. Ondanks de tragedie van het verhaal moesten we er erg om lachen. Zulke random ontmoetingen zijn onvergetelijk.

De Bibbulmun trail is in totaal zo’n 1000 km, ondanks dat ik er maar een gedeelte van heb gelopen vond ik het helemaal waard om de bel te luiden. Douglas heeft na 3 maanden de gehele wandeling voltooid. Een bijzonder moment. Trots op ons allebei!

• 

•