Nature on steroids

Na de zeiltocht ben ik vanaf Brisbane met de bus terug gegaan naar Townsville (dit was begin oktober ‘20). Een 27 uur durende rit waarin ik sprak met een blauw-harig, oorspronkelijk Canadees, pubermeisje die de hitte haat en deze overleefd door een gat in de dag te slapen met de airco op 12 graden. Als iets haar ‘sad’ maakte versterkte ze deze emotie met een gebaar wat leek op het wegvegen van een traan. Links voor zat een man met een hoofd net zo rood als zijn t-shirt, de rugzak boven hem op het bagagerek checkte hij iedere 5 minuten en op zijn onderarm was in vette letters ‘family’ getatoeerd. Direct achter mij zat een grote aziatische jongen die maar net in de stoel paste, ondanks zijn opvallende verschijning leek hij toch het liefst te willen verdwijnen met zijn pet en zijn zwarte capuchon ver over zijn hoofd getrokken. Helemaal achterin zat een anonieme zanger met koptelefoon die hardop meezong en zijn publiek bedankte. Het was zo luid dat de busschauffeur stopte om de situatie te checken. Een mevrouw met warme stem zei: “he is just being himself, there is nothing to worry about” waarna ze hartelijk lachte. De tolerantie was ontroerend. Naast deze observaties en ontmoetingen was het ook vooral een hele lange zit. Ik was dan ook erg blij toen ik mijn auto onaangetast terug vond in de haven waar ik ‘m een week geleden had achtergelaten. Een buservaring rijker was ik weer vrij om te gaan.

Op mezelf aangewezen, zonder plan en een beetje bang voor het onbekende vertrok ik in noordelijke richting. Het onwennige gevoel maakte al snel plaats voor nieuwsgierigheid en vertrouwen nadat ik mij had opengesteld voor een nieuw avontuur. Op dag drie ontmoette ik een toffe groep mensen waarmee ik alle watervallen tussen Townsville en Cairns heb verkend (waaronder Wallaman falls and Josephine falls). Over een afstand die in 4,5 uur kan worden afgelegd heb ik een week gedaan. Uiteindelijk bracht ik twee maanden door in de omgeving FNQ (Far North Queensland). En dit is waarom:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De boom waar ik tegen aan leun is overgenomen door een praraciet die zijn slachtoffer volledig insluit door wortels te vormen tot dat de oorspronkelijke boom van binnen weg rot. Een veel voorkomend verschijnsel in the rainforest. Beetje zielig verhaal maar ook heel tof als je het mij vraagt. Later zag ik deze beroemde ‘curtain fig tree’ (waar de wortels een beetje uit de hand zijn gelopen zeg maar). So impressive!

• 

• 

• 

De groep was redelijk groot, in een colonne van 10 voertuigen reden we achter elkaar aan. Het kon wel eens lastig zijn om een geschikte kampeerplek te vinden maar als het lukte zag het er zo uit. Het toffe van reizen met een grote groep is dat iedereen wel iets leuks/geks/handigs bij zich heeft. Om maar wat te noemen: een projector. Zo creëerde we onze eigen outdoor cinema en zaten we op een avond te kijken naar de documentaire My Octopus Teacher, geprojecteerd op een van de busjes. Wat een ongekende luxe.

• 

Met het stel Kaya and Josh heb ik een bijzondere band. Zij leerde mij kokosnoten open snijden om het sap te drinken en daarna de ‘jelly stuff’ eruit te lepelen (dit waren jonge groene kokosnoten). Als ze gelig/bruin kleuren zijn ze rijper en moeilijker te bewerken met een mes. Daarbij is de ‘jelly’ dan volgroeid tot het vruchtvlees zoals we dat kennen. Josh was een ware held en haalde er wel 30 vers uit de boom. Het drinken van kokoswater rechtstreeks van de bron (met druipend sap langs m’n kin) en het kampvuur van de avond ervoor was een echte Expeditie Robinson ervaring. Maar dan zonder de loodzware opdrachten, honger en slaaptekort.

• 

• 

• 

• 

Deze blog stond al een tijdje klaar om te delen. Ik ‘zit’ nog steeds op een briding visa. Geen nieuws is goed nieuws laten we maar zeggen. Ik verblijf op dit moment in de Adelaide Hills (op dezelfde plek als tijdens begin van Corona). Ik heb mijn auto verkocht in Cairns en ben hierheen gevlogen. Daarmee heb ik mijn vrijheid verkocht maar wel een kopzorg minder. Deze leek had nog nooit een eigen auto gehad in haar volwassen leven. Ik heb veel geleerd over hoe een auto in elkaar zit na alle breakdowns (platte banden, loshangende uitlaat, wiebelig stuur, ontplofte accu, sterren in de ruit, lekkende radiator, stomende motor, piepende distibutieriemen) en ik was er ook wel klaar mee. “Het beest” en ik waren bijna een jaar samen. Het was elke cent en de stress waard want hij heeft me op unieke plekken gebracht en een onvergetelijke tijd bezorgd. Door rivieren, over stijle rotsen en door mullig zand, niks was te gek. Een echte Australian experience. Over een paar dagen vlieg ik (eindelijk) naar Tasmanië. Dat stond al vanaf het begin op mijn lijstje! Back to basic: met alleen een rugzak het land verkennen. (Of ik huur gewoon een auto ;)).

•