Kussentje in je broek

Het zou de eerste zin kunnen zijn van een carnavalskraker. “Kussentje kussentje KUSsentje in je broek la la la la”. Misschien wordt het ooit nog een hit! Anyway, dit is het verhaal van mijn fietstocht door Tasmanië . Back to my Dutch roots. En dat kussentje in je broek is van cruciaal belang om zadelpijn zo minimaal mogelijk te houden.

Het begon allemaal in Hobart waar ik was geland met het vliegtuig. De vlucht was een hele ervaring opzich aangezien ik voor het eerst een mondkapje moest dragen. Dat schijnt normaal te zijn in NL maar hier is dat niet aan de orde. Gelukkig kon ‘ie weer af toen ik de bus in stapte richting het hostel. Daar onmoette ik Catherine, uit België, met haar fiets. Ze vertelde van Perth naar Adelaide te zijn gefietst!!! Ik heb deze route ook afgelegd met de auto en met name de Nullarbor (woestijn gebied van 1100 km met 3 benzine pompen) is nogal intens. Laat staan op de fiets! De volgende dag zou ze beginnen aan haar tocht door Tasmanië. Toen is het plantje gezaaid, ik was ZO gefascineerd en geïnspireerd door haar.

Vervolgens ben ik terecht gekomen bij een familie waar ik hielp in en rond het huis. Daar dropte ik mijn idee om te fietsen over het eiland. Zij moedigde dat aan en hielpen de droom verwezelijken. Van hen heb ik een touring bike geleend met alle benodigheden en begonnen aan deze nieuwe manier van reizen. Slow travelling. Met twee panniers (fietstassen), een tent en een rugzakje was ik klaar om de oostkust te verkennen voor twee weken.

Op de eerste dag nam ik de veerboot naar Maria Island. Het eiland is auto vrij en staat bekend om de velen wombats, wallabies, kangaroes, imposante kliffen en witte stranden. Geen geasvalteerde wegen, alleen ‘gravel roads’. Tien minuten na aankomst viel ik van mijn fiets. Nog onwennig met al het gewicht op de bagagedrager probeerde ik op een  heuveltje om te draaien waarna het wiel wegslipte. Oeps. M’n knie begon op te zwellen en blauw te worden. Ik  kreeg ijs van de boswachters en het advies rust te houden. Nou, daar zat ik dan met een pijnlijke knie op dag één van mijn trip. Great. Niet al te ver lopen van plaats delict vond ik een mooi plekje voor mijn tent; achter de duinen met alle ruimte van de wereld. Onderweg kwam ik de eerste wombat tegen met een baby. Zo schattig! Ze bleken mijn buren te zijn en 3 meter van mijn tent te wonen. Met het geluid van de zee op de achtergrond, de zon in mijn gezicht en de wombats scharrelend rond mijn tent dacht ik: wat een geluk dat ik hier ben, een idyllische plek om rust te nemen.

• 

• 

• 

De dagen erna ben ik het eiland langzaam gaan verkennen. Met niet te grote afstanden en rust tussendoor ging het verrassend goed met mijn knie. De rotspartijen met daarin eeuwenoude fossielen schelpen, de ‘painted cliffs’ met zandkleurige hout structuren, de groen/blauwe zee, de grenzende bomen aan  het strand, de rode waterplantjes en de weerspiegeling van de wolken in het water maakte dit eiland onvergetelijk.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Zo zit je op een eiland en zo zit je 5 uur op de fiets. Het was prachtig weer toen ik vertrok naar mijn eerste  bestemming: Swansea. Een heuvelachtige tocht van zo’n 50 kilometer. Trillend van de inspanning maar zo trots op mezelf zette ik m’n tent op in de achtertuin van een hostel. Ik zat helemaal in de flow en besloot de volgende dag weer een grote afstand af te leggen. Ik vertrok wat laat, dat heb ik geweten want damn tegenwind in Tasmanie is een uitdaging. (Les 1: start in de ochtend met fietsen). Onderweg kwam ik een bordje met ‘cyclists’ tegen waarop iemand ‘are cool’ onder had gekalkt. Dat gaf me weer wat kracht om de volgende camp spot te bereiken. Het kostte me veel meer moeite dan de dag ervoor. Daarbij merkte ik kracht verlies in mijn handen. Een dop open draaien, mijn veters strikken, de tent opzetten was ineens een hele ondernemining. Later ontdekte ik dat het een bekend verschijnsel is onder wielrenners: door het voorover leunen beknel je zenuwen die naar je vingers lopen. Het duurt even voor het zich helemaal hersteld. (Les 2: wissel van handpositie tijdens het fietsen).

• 

• 

• 

• 

Mensen onderweg waren zo vriendelijk en en behulpzaam. Ze zwaaiden, staken hun duim op, gaven een grote glimlach, boden me een lift aan of een stoel, ze hielpen me aan water, een plek om te slapen of met het verwijderen van een steentje in de ketting.

De volgende bestemming was Coles Bay met Freycinet National Park om de hoek. Daar besloot ik een paar dagen rust te nemen en te genieten van de natuur. De ochtend dat ik erheen reed was zo peaceful, zie foto hieronder. Het was windstil en bijna geen verkeer. De zon brak door en vanachter de bomen zag ik de bergen opdoemen. So beautiful!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het was wennen om de auto’s en soms vrachtwagens langs me heen te horen razen. Wat een herrie! Gelukkig is het hier over het algemeen niet zo druk op de weg. In Tasmanië, en eigenlijk nergens in Australië, zijn de wegen ingericht voor fietsers. De afstanden zijn hier zo groot dat mensen er niet eens aan denken. In de steden wordt het wel steeds populairder om te fietsen. De locals vallen van hun stoel als ik vertel hoe mijn moeder twee kinderen op de fiets naar school bracht en daar ook nog boodschappen mee deed. Dat kunnen ze zich maar moeilijk voorstellen.

Met nieuwe frisse energie trapte ik van Coles Bay naar Douglas-Apsley. Daar zwom ik in een heldere rivier en ontmoette ik Hannah, een local uit Launceston die er even tussenuit was om te kamperen. We hadden meteen een klik en praatte honderduit. Ik zou later nog veel tijd met haar doorbrengen. We bezochten MONA museum met oa een vagina muur en een levensgrote worm tussen grafstenen, deden yoga en meditatie, dronken biertjes en dansten tot diep in de nacht, wandelde naar een waterval met regenboog en maakte pottery van wild klei. Het is zo fijn om ‘like minded people’ te ontmoeten en ervaringen te delen.

• 

• 

• 

• 

• 

Onderweg naar Chain of Lagoons fietste ik over een vers geasfalteerde weg. Vervelend want de steentjes vlogen me om de oren en ze bleven samen met het verse teer plakken aan mijn voorwiel. Toen viel ook nog eens de ketting eraf precies op de plek waar alle wegwerkers zich hadden verzameld. Fiets op z’n kop om te kijken wat de oorzaak was en voor ik het wist stonden er 5 man om me heen om te helpen. Een kleine gezette man was vooral goed in het geven van commentaar terwijl hij zijn voorverpakte witte boterham naar binnen propte. Uiteindelijk vond de stille tengere jongen met rood petje het steentje die zich verstopte tussen de schakels.

• 

• 

• 

Hierna bereikte ik alweer mijn eindbestemming: st Helens. Een van de winkeltjes begrijpt hoe openingstijden zouden moeten zijn: afhankelijk van het weer. Was het mooi weer dan was de eigenaar te vinden op het strand. Ik ontmoette een aardige local in een café die mij een plek aanbod op haar landgoed. Ik kampeerde tussen de bomen naast een klein baby blauw hutje waar ik in kon koken. De dagen erna verkende ik het prachtige gebied (Bay of Fires) met een eindeloze kustlijn en op het uiterste uitzicht punt rood en oranje gekleurde rotspartijen. Zonder bagage op de fiets was ik zo licht als een veertje en vloog ik over de weg.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

In totaal heb ik zo’n 300 km afgelegd. Het is een van de beste ervaringen hier in Australië! Deze manier van reizen heeft, net als de bergen, ups en downs. En ook, waar denk je aan op de fiets? Het was een uitdaging: mezelf pushen door te gaan, die grote heuvel te nemen, in de flow komen, pijntjes negeren. Ik voelde mij vrij met minimale ballast. Het bewijst maar weer dat we niet veel nodig hebben om gelukkig te zijn. Wakker worden van het geluid van de vogels om me heen, een kraai die een eindje met me mee vloog op de fiets, de algehele traagheid spreekt me aan. Als ik een berg af zoefde maakte ik daarbij joelende kreten of ik stak mijn tong uit naar automobilisten, just because it was fun!