Keep going, feel the energy flowing

‘Kom op, je kan dit. Stapje voor stapje. One foot in front of the other. Waarom deed ik dit ook alweer? Every step brings you closer to the top. Godverdomme dit is zo stijl omhoog. Elke stap helpt je vooruit. Keep going, feel the energy flowing. Ben ik er nou nog niet? Keep going, feel the energy flowing. Ik trek dit niet meer! Keep going, feel the ener.. …… Fuck it. Keep going, feel the energy flowing. Almost there. Wow dat uitzicht! YES I MADE IT!’

• 

Een bescheiden kijkje in mijn hoofd tijdens het wandelen van de Larapinta trail. Een van de langste, mooiste en moeilijkste hikes in Australië. Bestaande uit 12 sections, 220 km lang. Begint officieel in Alice Springs en eindigt op de top van mount Sonder; de drie na hoogste berg in the outback (1380m). Tegendraads als ik ben heb ik de route in tegengestelde richting gelopen (en met mij velen anderen). In totaal heb ik 150 km afgelegd. 8 van de 12 sections aangetikt. Tussendoor heb ik een of twee dagen rust genomen waardoor het mij een kleine twee weken heeft gekost. Zeker omdat dit mijn eerste lange wandeling ooit is ben ik trots op mezelf. De nummers zeggen trouwens helemaal niks over de intensiteit van het avontuur, de processen waar ik doorheen ben gegaan, de mooie gesprekken die ik heb gehad en de overweldigende natuur. Het zegt niks over wat het voor mij heeft betekent in z’n totaliteit.

Sinds een aantal maanden ben ik verslaafd aan het lezen van boeken over avontuurlijke mensen die op een dag besluiten hun rugzak te pakken en een roteind te gaan lopen. Ik heb het over de boeken ‘Wild’, ‘The Salt Path’ en ‘Tracks’. Maar het begon bij de verhalen van Miriam Lancewood; een Nederlandse vrouw die met haar Nieuw-Zeelandse man woont en wandelt in de wildernis van NZ, ook hebben ze een groot deel van Europa per voet verkend. Ik was zo geïnspireerd geraakt door het simpele maar intense leven waarin je alles dichtbij je draagt, dat het zaadje in mijn hoofd langzaam ontkiemde en mij bracht naar de Larapinta trail.

• 

• 

Een long distance hike behoeft de nodige voorbereiding. ‘Lichtgewicht’ is het toverwoord. Tent, matje en slaapzak had ik al gekocht voor mijn fietstocht in Tasmanië. Deze kon ik alvast afstrepen van het lijstje. Het zou zo’n 25 tot 30 graden zijn overdag maar de temperatuur kon zakken tot 0 graden in de nacht dus een termolegging en muts was essentieel. Ik besloot elke dag hetzelfde korte broekje, hempje en shirt te dragen om ook hier gewicht te beperken. Stinken zou ik toch wel. Verder verdiepte ik mij in dehydrated food. De wandelgemeenschap is er dol op. Het uitgedroogde voedsel weegt geen drol maar bevat nog wel de gezonde voedingsstoffen. Met een beetje kokend water wek je het weer tot leven. Ik heb spinazie, paprika, courgette en komkommer in een ‘dehydrator’ gestopt voor zo’n 8 tot 10 uur. Dit apparaat blaast warme lucht rond wat de plakjes/stukjes groente volledig laat verschrompelen. Een hele courgette weegt dan nog maar 5 gram. Pretty amazing.

• 

Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel kleine zakjes gevuld met ontbijt, lunch en diner. Van gedroogd fruit tot aardappelpuree poeder tot nootjes tot falafelpoeder tot havermout tot crackers. Om er tijdens het hiken achter te komen dat ik helemaal geen trek had als ik om 6:00 in de ochtend mijn veters stond te strikken. Ik liep liever 2 uur voordat ik een paar crackertjes at als ontbijt. Learning by doing. Ik hoefde trouwens niet al het eten te dragen, er waren een aantal ‘food drops’ onderweg waar ik van te voren een voorraadje had opgeslagen. Ik had werkelijk geen idee hoeveel en welke voeding mijn voorkeur zou hebben waardoor ik ook een deel heb achtergelaten omdat het teveel was.

Gedroogd fruit stond me helemaal niet aan, ik hunkerde naar zout en gelukkig had ik chips meegenomen. De falafel heb ik niet eens geprobeerd, teveel gedoe om op te bakken. Wat at ik dan wel? Noodles was mijn favoriet! Dat at ik als lunch en diner met de gedroogde groenten, tamari en garam masala kruiden. Alles in het kleine pannetje, water erbij, op het gasstelletje en klaar in 10 minuten. Toetje was 90% pure chocolade. Wat was dat gezegde ook alweer? Alsof er een engeltje over je tong piest!

• 

Mount Sonder beklom ik zonder backpack en dat was maar goed ook want het 4 uur durende pad omhoog was een behoorlijke opgave. Op de top at ik een mandarijn en zag ik wat mij ongeveer te wachten stond de komende dagen. Een eindeloos verreikende groen-bruin gevlekte vlakte met daarin ronde en puntvormige rijen van steen. Moeilijk voor te stellen dat deze omgeving mijn tijdelijke thuis zou worden.

• 

• 

Alles was bedekt met een laagje fijn rood stof. Ik stelde me voor hoeveel zand ik aan het happen was en hoe mijn ingewanden licht opgeschuurd werden. Er waren momenten dat ik maar moeizaam in de wandel-flow kwam. Mijn rugzak leek dan extra zwaar, alsof er een kind aan me zat vast geklampt, niet van plan om los te laten. Het is fascinerend hoe ik er een haat/liefde verhouding mee had opgebouwd: het was mijn veilige haven met alles wat ik nodig had om te overleven en tegelijkertijd wilde ik af van dat trekkende gewicht. In mijn rechterheup groeide een spier uit tot een knoop zo groot als twee duimen en ook de blaren op mijn (ringvinger)tenen maakte het, tja wat zal ik zeggen, vermoeiend en uitdagend!

• 

• 

Kamperen kon eigenlijk alleen op de daarvoor gecreëerde campings, waar ook de watertanks stonden. De omgeving is zo rotsachtig dat je niet zomaar overal je tent kunt opzetten. Niet alleen de stenen maken het lastig, de spinifex plant (op onderstaande foto) ziet er van een afstandje uit als een gezellig groen/grijs bolletje maar de sprieten hebben een uiteinde zo scherp als een naald. Ik ben er een paar keer door geprikt en geloof mij het gaat dwars door je huid heen en dus ook door het tentdoek.

• 

Ondanks dat ‘wild’ kamperen er niet in zat heb ik op prachtige plekken geslapen. Op de rug van een berg, aan de rand van een droge rivierbedding en in een bergkloof. De laatste nachten waren zo warm dat ik alleen de binnentent opzette zodat ik door het gaas de flikkerende lichtjes tegen de zwarte hemel kon aanschouwen.

• 

• 

• 

• 

Tijdens mijn tijd in Australië heb ik heel wat femenine power mogen ervaren. Deze vrouwen inspireren mij allemaal op hun eigen manier, maar een ding hebben ze gemeen: ze zijn sterk, dapper, avontuurlijk en volgen hun eigen pad. Tijdens deze tocht onmoette ik Yanti, een meisje uit Tasmanië met veel wandelervaring. Zonder tent, alleen met een matje en slaapzak trok zij door het landschap. Ongeacht de temperatuur, ze sliep pal onder de sterrenhemel. Yanti heeft de hele Larapinta trail uitgelopen en daar heb ik veel bewondering voor.

• 

• 

De oneven ondergrond van het pad maakte dat ik de gros van de tijd ploeterde over grote en kleine stenen met mijn ogen strak op m’n schoenen zodat ik niet zo struikelen. Soms was er niet eens een pad maar lagen er grote boulders waar ik zelf de beste weg mocht kiezen. Of ik klom stijl omhoog een ridge op. In een van de ‘gorges’ stuitte ik op een stuk water waar links en rechts alleen grote en schuinaflopende rotsen lagen. Ik schatte in dat ik via een van de zwarte boulders het water kon ontwijken. Het was te hoog om met rugzak en al op te klimmen dus klik klik het kind van mijn rug. Met alle kracht tilde ik ‘m boven mijn hoofd om op de rots te slingeren. Zo kon ik er achter aan klimmen en droog mijn weg vervolgen. ‘Lekker bezig’ dacht ik toen.

• 

• 

Als een vlak stukje terrein zich aandiende was ik blij, al duurde dat niet lang. De concentratie die het vergde om mijn evenwicht te bewaren, mijn voeten (en soms ook handen) op de juiste plekken te plaatsen, puntige stenen te ontwijken leidde mij af van de pijntjes in voeten en heup. In tegenstelling tot de zandweggetjes waar ik teveel tijd had om na te denken. De moeilijke stukken waren in verhouding makkelijker en de beloning was ook vaak groter want dat uitzicht, damn het uitzicht was ongelofelijk! Zo machtig om uit te kijken over een eeuwenoud tijdloos landschap wat nog velen jaren hetzelfde zal blijven.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het was heet, bloedjeheet. De koude bries hielp om een beetje af te koelen maar ik ontdekte al snel dat vroeg beginnen, en dan bedoel ik echt vroeg beginnen, de sleutel was om volledige uitdroging te voorkomen. De zon kroop achter de bergen vandaan om 7 uur en ik was dan meestal een uurtje onderweg. Betekent dat ik de eerste meters moest vertrouwen op het licht van de maan en mijn hoofdlampje. De eerste keer moest ik mezelf constant gerust stellen dat ik echt het goede pad aan het volgen was. Reflecterende pijlen hielpen daarbij. De natuur langzaam te zien en horen ontwaken en hoe het licht de toppen van de bergkammen kleurde was epic. Het betekende ook dat ik er om 11.30u, 5,5 uur wandelen op had zitten en soms mijn volgende bestemming al had bereikt. Genoeg tijd om uitgebreid te lunchen, te niksen in de hitte en gesprekken te voeren met passanten.

• 

• 

Zo onmoette ik op een van die ochtenden de 60 jarige “All Stars Man”. Ik bood hem een stuk chocolade aan waar hij wel tien keer dankjewel voor zei. In exchange gaf de goede man mij een mini wafeltje. De koekjes bewaarde hij vermoedelijk in zijn zweterige broekzak want een hoop vocht was erin getrokken waarmee alle knapperigheid en smaak verloren was gegaan. Ik nam een hap in een stukje smaakloos karton en subtiel stopte ik het in een leeg zakje ‘voor later’. Mijn oog viel op zijn schoenen: gele All Stars. Als de wandelaars iets gemeen hadden waren het wel de schoenen; iedereen had stevige hiking boots. Niet deze hippie-achtige zestiger die de trail liep op zijn gympies! How cool?! Hij vertelde hoe hij aan de beschaving probeert te ontsnappen door de Larapinta te lopen. Niet een keer maar zo vaak hij kon, heen en weer. De trail is zijn thuis tijdens de wintermaanden. Met de ervaring die hij heeft opgedaan heeft hij een unieke manier van lopen ontwikkelt. Zo stopt hij altijd om de 5 kilometer voor een paar minuten rust en om een derde van zijn liter water te drinken, hij doet zo’n 5 uur met deze ene liter omdat hij niet meer gewicht wil dragen. Voor Covid was hij jaarlijks in India te vinden waar hij als vrijwilliger verbleef in Ashrams om yoga en meditatie te beoefenen. Ongetwijfeld is hij verlicht zijn na al die jaren mediteren in India.

• 

Vogels, ontelbaar veel vogels! In vergelijking met vorig jaar is het aantal groene budgerigars ofwel budgies ofwel parkietjes ontploft. Oorzaak is de hevige regenval begin dit jaar – water is life – wat een vloedgolf aan deze vrolijke, sociale, kwetterende beestjes heeft aangetrokken. Het is absoluut een plezier om ze te observeren in de enorme gumtrees waar ze nestelen in de velen holletjes die de boom biedt. Ze voeren elkaar, geven kusjes, paren, vechten soms, steken hun koppies niewsgierig uit hun huisje en praten aan een stuk door. In grote groepen verplaatsen ze zich in zig zag-achtige bewegingen door de lucht. De felgroene kleur tegen de helderblauwe hemel is een kunstig verschijnsel. Ze hanteren dezelfde beschermingstechniek als een school vissen; meer is beter. Het beschermd ze tegen roofdieren zoals adelaars en valken.

Mijn lieve kleine vriendjes hielden mij gezelschap tijdens de hike. Zo ook de zebra finches, met hun clown-achtige uitstraling, iets kleiner dan de budgies, zijn zij ook in grote aantallen aanwezig in the outback. Hun broertje, de painted finch, met zijn rode masker en zwart wit gestipte buik is een echte beauty. Toen ik die voor het eerst zag maakte mijn hart een sprongetje.

Ik had vaart geminderd om de omgeving goed in mij op te nemen, met voorzichtige stappen liep ik over het pad, alsof ik een prooi besloop. Plots werd ik omringt door tien female wrens in het lage struikgewas om me heen. Ik herkende ze aan hun rechtopstaande lange blauwe wipstaart en getjierp. Ik wist dat er een vogel ontbrak, het mannetje, die vaak feller van kleur is en een harem chickies om zich heen verzameld. Wat ik toen zag was boven al mijn verwachtingen. Hij viel nogal op in contrast met de bruin-rode aarde want daar zat hij te shinen in zijn FELBLAUWE verenpak. Wat een verschijning, het deed gewoon pijn aan mijn ogen. Het verklaarde de velen vrouwtjes want deze man had het beste blauwe verfbad ooit genomen. De foto’s van de vogels heb ik niet zelf gemaakt #thanks #google #anoniempje.

VLNR: budgies, painted and zebra finches, female fairy-wren, male fairy-wren.

• 

• 

• 

• 

Niet alleen de vogels maakte mij vrolijk. Tussen al het zand, steen en prikkelbosjes groeiden hier en daar kleurrijke bloemetjes die mijn humeur altijd opfleurde.

• 

• 

• 

• 

Wanneer is een schilderij of kunstwerk af? Hoe bepaal je dat? Wanneer ben je tevreden? Wanneer ga je beginnen aan je volgende? Die vragen herhalen zich in mijn hoofd. Ik heb het over mijn tijd hier in Australië. Ik weet niet wanneer ik wil beginnen aan mijn volgende hoofdstuk. Wat ik wel weet is dat ik langer hier blijf, sinds Nieuw Zeeland de grenzen heeft gesloten tot eind september. Ook heb ik mijn tweede Covid Visa aangevraagd.
Het enige wat mij te doen staat is verder werken aan het kunstwerk, bedenken wat ik nog kan toevoegen om het tot een mooi geheel te maken. Vooralsnog is de vraag ‘wat dan’? Ik wil mijn tijd goed besteden. Inspiratieloos staar ik voor me uit. Niet wetende wat mijn volgende stap zal zijn. Misschien heb ik gewoon even genoeg stappen gezet, letterlijk en figuurlijk. Mijn mantra – keep going, feel the energy flowing – komt later wel weer van pas.

•