Characters

Nou reis ik wel alleen toch ben ik het bijna nooit. Ik ontmoet mensen van over de hele wereld maar ook locals die bijvoorbeeld een hostel runnen.

De verschillende interessante figuren die ik ontmoet wil ik graag delen. Zij geven kleur aan mijn solistische bestaan. Ik luister, observeer, glimlach, frons mijn wenkbrauwen, open mijn ogen wijd, denk na, ben verbaasd en gefascineerd als ik in contact sta met mijn medemens.

>> De Poolse ‘kraker’.
In Wellington aangekomen verbleef ik bij Tomasz voor een nachtje. Een man die ik eerder leerde kennen tijdens mijn verblijf in een retreat centre. Zijn gazon viel op tussen de netjes gemillimeterde grasveldjes van zijn buren. Het huis was amper zichtbaar door het 1,5 meter hoge gras, de klimop aardig opweg naar volledige overname en de oude boom hing beschermend over de zijkant heen. De voordeur werd niet gebruikt, wel de achterdeur waarnaar een met mos begroeid paadje liep. Alle ramen waren potdicht, de gordijnen (of eigenlijk slordig opgehangen doeken) lieten niet verraden wat er zich binnen afspeelde. Stukjes donkergroene verf probeerde zich nog uit alle macht vast te klampen aan de kozijnen maar het zou niet lang meer duren voordat de houtkleur volledig zichtbaar werd. Het had wel wat weg van een kraakpand en laat dat nou precies een plek zijn waar ik mij thuis voel.

De bewoner komt oorspronkelijk uit Polen en met zijn grappige accent, lange baard en kale hoofd is het een hele verschijning. Hij woont en werkt al meer dan tien jaar in Nieuw Zeeland. Ik werd heel hartelijk ontvangen in zijn rommelige keuken waar de spinnen hun webjes hadden gemaakt tussen de weckpotten in het venster. Aan de muren hingen houtskoolschetsen van naaktmodellen en foto’s van ruige landschappen. De tafel bezaaid met exotische planten en boeken. Hij vertelde te zijn begonnen met koud douchen vorige zomer en het was er nooit meer van gekomen om het warme water weer aan te sluiten dus toen ik op het punt stond mij of te frissen zei hij “enjoy your shower”. Ik kon er wel om lachen want ik ben inmiddels gewend aan koud douchen en badderen in ijskoude rivieren/waterholes.

De badkamer was er niet beter aan toe dan de rest van het huis, zwarte stipjes hadden zich vermengd met de baby blauwe muren. Dit en de muffe lucht duidde op, je voelt ‘m al aankomen, schimmel. Dit is trouwens een bekend verschijnsel in Nieuw Zeelandse huizen, vaak zijn ze oud en van hout. Het is er koud want geen dubbelglas en van goede isolatie hebben ze hier nog nooit gehoord. Brrr ik blijf mij verbazen hoe mensen de koude winters hier doorkomen. De warmte van een aircon of een klein elektrisch kacheltje lijken mij niet voldoende. Toen ik logeerde bij Tomasz was het gelukkig warm weer en zaten we met een verse jus d’orange van de zon te genieten in de tuin. Als je de natuur zijn gang laat gaan zit je al gauw in een groene oase met blije kwetterende vogels. Een goede reden om het zo te laten vond hij.

>> De kattenliefhebster.
In Picton heb ik een nachtje doorgebracht in een wel heel karakteristiek en artistiek hostel. Gerund door een kleine vrouw met waterige lichtblauwe priem ogen en een enorme bos wilde blonde krullen. Haar handen waren groot en ruig in verhouding tot haar verdere kleine voorkomen. Ze gebaarde wild terwijl ze dingen aan mij uitlegde. Haar huid was droog en in de diepe groeven hadden zich bruine sporen van nicotine verzameld. Ze vertelde over alle kunstenaars die in de loop van de jaren elk stukje muur tot leven hebben gebracht in dit inmiddels tot de nok beschilderde hostel. Van een eng kijkende zeemeermin in de aankomsthal, een zeeaquarium in de keuken tot een middeleeuws tafereel op de wc deuren. Elke dag is anders en ze ontmoet zoveel interessante mensen wat maakt dat ze houdt van haar werk. Ze zingt als ze de keuken schoonmaakt. Een mix van handgeschreven en uitgeprinte briefjes waren verspreid door het hostel met kleine waarschuwingen of reminders: “laat de deur open na wc bezoek”, “wees lief voor de douche en haal er een doekje doorheen na gebruik”, “het wordt heel erg gewaardeerd als iedereen afwast”, “vergeet het licht niet uit te doen!”, “ga spaarzaam om met afwasmiddel, HEEL erg bedankt”, “is de wc bril naar beneden? Is het licht uit?”. Toen ik haar vroeg om een pleister voor de blaar op m’n teen kreeg ik een paarse met het woord ‘hugs’ erop. Ik zat bij te komen, in de algemene woonkamer met vintage banken met franjes en bruin ribstof, van alle indrukken die dit hostel teweeg bracht. Even later hopte er een drie-potige kat voorbij. Ik kon niet anders dan hardop in de lach schieten. En het bleef niet bij deze ene kat, er bleken er wel vier rond te lopen, allemaal met een afwijking. Het was niet alleen een hostel maar ook een kattenopvang, zo bleek.

>> De liftende pelgrim.
Vlak voor het punt dat ik de Takaka hill zou oversteken met de auto stond er een jongen langs de kant van de weg met zijn duim omhoog. Hij was eind twintig schatte ik zo in en ik kon wel wat gezelschap gebruiken voor het komende uur dus nam ik hem mee. Matt had een wat vreemde lucht om zich heen, mix van oude zweetlucht en iets wat ik niet kon duiden. Hij stak van wal en vertelde al 1,5 jaar door NZ te reizen met alleen een rugzakje (het was meer alsof hij een dagje de stad in zou gaan). Hij sliep soms buiten in parken/bossen en at alleen maar wat hem aangeboden werd door mensen onderweg. Hij kocht bijna tot niets voor zichzelf. Hij was ook oprecht benieuwd naar mijn reisverhalen en zo zaten we aan een stuk door te praten. Het onderwerp veranderde naar spiritualiteit en toen werd zijn Christelijke achtergrond duidelijk. Hij legde zijn vertrouwen volledig in de handen van God. Zonder mobiele telefoon en vaak niet weten waar hij vanavond zou slapen leed hij een intensief leven. De afdaling was ingegaan, het laatste stukje van de heuvel was in zicht. Ik bood hem een appel aan voordat ik hem uitzwaaide. Hij begon er meteen aan toen hij weg liep in zuidelijke richting.

>> Dansende pocahontas.
Met uitzicht over de vallei spotte ik een meisje die helemaal los stond te gaan op de top van een berg waar ik net heen was gewandeld. Met haar twee zwarte pocohontas vlechten, pet en koptelefoon op stond ze te dansen alsof haar leven er vanaf hing. Ik was zo nieuwsgierig naar welke opzwepende muziek ze luisterde dat ik haar ritueel verstoorde. Ze zei “this is a real banger” ofwel dit is een fucking vet nummer. Voor de nieuwsgierigen: Dilemme – Lous and The Yakuza.