Kippen op de achterbank, spinazie oogsten, marshmallow (onkruid) uit de grond trekken, traktor rijden, pannenlappen haken bij de hout kachel, rode wangen van de kou, slaperige dorpjes bezoeken, zelfgemaakte bieten relish & abrikoos chutney, modder schoenen, stapels afwas, ontmoeting met een interessante local, geur van versgebakken brood, citroen inclusief schil opeten, op de voet worden gevolgd door honden, twee meter hoge paars-gekleurde rozemarijn struik, baby geitjes van een half uur oud, thee van de gedroogde lemon verbena blaadjes.
In een notendop wat ik heb ervaren in de twee weken dat ik op de biologische groente en fruit boerderij verbleef. Hieronder volgt meer tekst en uitleg en foto’s. Een beetje context kan geen kwaad dacht ik zo.
Ik ben terecht gekomen bij mijn hosts (de gastheer en -vrouw van de boerderij) via Wwoofing; een organisatie die wereldwijd reizigers verbindt met organic farms. De deal: een paar uur werk per dag in ruil voor onderdak en eten. Daarbij is het een goede manier om mensen te ontmoeten, je vaardigheden te ontwikkelen, verhalen uit te wisselen en je kennis te vergroten.
Alle dagen werd ik op de voet gevolgd door twee honden: Kay en Hannah. In de ochtend wachtte Hannah (links op de foto’s) me op voor een knuffel waarna Kay ook geaaid wilde worden. Ik werd bekeken door hen als ik oefeningen deed op mijn yoga matje. Ze schaduwde me als ik aan het werk was op het land, wat bestond uit veel onkruid wieden en oude planten verwijderen. Ze waren altijd in de buurt. Kay bracht alles wat enigszins gooi-baar was naar me toe. Denk aan stenen, plukjes haar, aubergines, botten, verrotte tomaten en broccoli stronken. Hij legde het zo opzichtig mogelijk neer om vervolgens te staren van mij naar het object en terug; net zo lang tot ik met hem ging spelen. Hoewel ik meerdere keren over Kay of zijn object ben gestruikeld was de aanwezigheid van deze harige viervoeters erg gezellig en aandoenlijk.
Venkel, prei en wortel; verser wordt het niet. Nog meer vers was het dagelijks gebakken zuurdesem brood wat ik besmeerde met huisgemaakte pruimenjam.
Op een dag kookte we voor 12 gasten. Ik maakte onder andere spinazie/ricotta gnocchi. Met twee lepels maakte ik de bolletjes en rolde ik ze door het meel, vervolgens gingen ze in kokend water en als ze naar de oppervlak dreven waren ze ready. Ik deed er ongeveer een uur over om die hele kom weg te werken, quite a big job, maar o zo lekker.
De omgeving was heuvelachtig, getekend door kale fruitbomen (behalve de citroen), reizende wolken, groene gumtrees en aan het einde van de dag een roodgloeiende greenhouse.
Ik bezocht Wirrabara, een compleet uitgestorven country side dorpje. Het toeristische hoogtepunt was for sure de levensgrote tekening op een van de oude silo’s.
Voor het informatie centrum in hartje dorp ontmoette ik een ‘typisch figuur’/’a character’. Dit gedrongen mannetje van middelbare leeftijd met kleine maar zichtbaar sterke handen, een cowboy hoed op en een grote spleet tussen zijn twee voortanden vertelde mij grootste verhalen. Hij was kameel racer geweest (een keer ging de kameel er vandoor met hem op zijn rug, iedereen erachteraan rennen en stop roepen maar hij kon alleen maar hopen dat hij niet van de kameel zou donderen want dat zou zijn dood zijn geweest), hij had wiet verbouwd in de bossen (hij zorgde ervoor dat zijn planten verspreid stonden en ver van zijn huis, dat was de beste strategie volgens hem; toch was hij een paar keer gepakt) en verder had hij een dramatische relatie gehad met een Filipijnse vrouw die achter zijn geld aan bleek te zitten (op het vliegveld van de Filepijnen werd hij meteen opgelicht; vlak daarvoor was hij geld aan het uitdelen aan de rondhangende armen). Ondanks alles was hij een rasechte optimist want hij eindige elke verhaal met de zin “maar daar heb ik van geleerd”. Hij had het turbulente leven achter zich gelaten en was verhuisd naar dit slaperige dorpje. Hij wilde rust maar zijn ogen zeiden dat hij smachtte naar avontuur. Terwijl we afscheid namen zei hij “mijn naam is trouwens Maikel Hoare” en daarna met een bulderende lach “misschien is dat de reden waarom ik vrouwen altijd afschrik”. Nadat hij uit het zicht verdwenen was en ik enigszins kon verwerken met wat voor een bijzonder figuur ik mijn tijd had gedeeld kon ik alleen nog maar keihard lachen. Het was een hilarisch moment.
Terug naar de boerderij: de kippen op de achterbank hebben we gered van de buurman met een kippen boerderij. Deze ‘old ladies’ hebben een nieuw huis gekregen en hopelijk gaan ze dit najaar eieren leggen. De laatste keer zijn de kippen allemaal opgegeten door hongerige vossen werd mij verteld. We hebben geprobeerd het hok zo goed mogelijk te beveiligen met zware stenen rondom. Ze waren in elk geval nog in leven toen ik de boerderij verliet.
Ik haakte pannenlappen voor mijn hosts. Ze gebruikten de oven veelvuldig maar klooide met theedoeken om de hete schalen eruit te halen. Ik kon het niet meer aanzien dus stortte ik me op een nieuw haakproject. Het is zo tof om je eigen creaties te maken waar anderen ook weer blij van worden.
Ik kwam tot de ontdekking dat er naast de ordinaire citroen ook lemonade citrus bestaat. Een fruitsoort van gemixte smaken: mandarijn, citroen en sinaasappel. Deze citrus is eetbaar met schil en al en doet het fantastisch in salades.
Om mijn boerderij leven compleet te maken heb ik een ritje gemaakt op de old school traktor. So much fun! Wat een log en langzaam ding, compleet anders dan een auto. Het gaf me een kick om het gevaarte te besturen.
De dag voordat ik zou vertrekken stond een van de geiten op het punt te bevallen. Een paar uur later, de zon stond op zijn laagst, bleken er twee bokjes geboren. Het bloed zat nog op hun kopjes, ze liepen wankelend rond alsof ze dronken waren en ze maakte schattige meh geluidjes. Wat een cadeautje op de laatste dag. Koetjie koetjie.
Het boerderij leven heeft mij geïnspireerd voor de toekomst. Groenten en fruit zelf van het land halen en daar een fantastische maaltijd van maken geven mij veel geluk. Een boerderij runnen is niet perse mijn droom maar op een dag zie ik mijzelf zeker in mijn eigen moestuin rondscharrelen.
De dag voor ik de boerderij zou verlaten haalde we een Japans meisje van de bushalte die mij zou aflossen. We besloten om de volgende dag samen naar Flinders Ranges te gaan. Het was zo leuk dat we een nacht extra bleven in dit maanachtige landschap. Hierover schrijf ik in mijn volgende blog.
Aahh dat geitje! Zó lief! En die honden, ik zie helemaal voor me hoe je apport speelt met een aubergine of een rotte tomaat en moest lachen.
Wat heb je weer een fijne en levendige post geschreven, over je bezigheden, je ontmoetingen (prachtig figuur, een kamelenracer!) en je overdenkingen. Elke keer een geluksgevoeltje wanneer ik je lees en me inleef in je avonturen.
Het waren ‘maar’ twee weken, maar het is een post vol avonturen. Wat een geluk voor ons (de lezers) dat je zo beeldend kan schrijven en ons mee kan nemen. Het leest alsof je alles eruit haalt wat erin zit en met volle teugen geniet en volledig ‘er bent’.
Tot snel spreeks lieve Maaikie.
XxxElisah
Weer een super leuke post!
Dikke kus X mama
Haha Maaike!
“Koetjie koetjie” Ik hoor het je zeggen!
Wat leuk om te eten wat geoogst is, verser kan niet!
Ook ben ik enorm benieuwd naar die lemonade citrus. Wat leuk om weer iets nieuws te hebben gegeten he? Ik geniet zo van je verhalen, en kijk uit maar weer de volgende ?
“Koetjie koetjie” haha. “Elloooo”
Leuk verhaal weer Maaike! Vast lekker om je weer voor even productief te voelen. A little change of pace. De kamelenracer was m’n favoriet in het verhaal haha :p Klinkt als een fascinerende man.
Kijk weer uit naar je volgende avonturen. ?
Hi lieve Maaike,
Toen ik nog op de boerderij werkten, was ik ook bij de geboorte van wat geitjes. (Weet je die filmpjes nog??) ik stuurde die filmpjes naar je app zonder tekst en uitleg. Haha.. het was toen een verrassende openbaring voor je.
Mijn haar is behoorlijk lang. Lijkt me echt gaaf als je eens in Holland bent eventueel een original myca beanie te krijgen.
Beknopt in een notendop hier: thuis, tuin en 1,5M cultuur. Ongeacht of je het wilt of niet. Zie je elke dag op het nieuws dat mensen toch meer de vrijheid aan het opzoeken zijn. Waar dan weer over geklaagd word. Pff.. gelukkig is er een uitknop op die tv. Wat heerlijk dat jij legaal de vrijheid mag proeven. Letterlijk!! Vers Zuurdesembrood very healty en lijkt me mega lekker.
Dus lieve Maaike. Als ik het zou mogen kiezen zou ik veel liever bij jou in vrijheid tussen de kippen en honden verblijven dan dat Nederland dat nu zo kill en ongezellig is door de coronacrisis. En ik denk dat ik dan ook een heel stuk gezonder zou eten dan nu het geval is. ??
Dus geniet, proef en ondervind. Je hebt het zo in je zitten om van simpele kleine dingen te genieten, knap hoor! In wereld waar rijk en groot steeds meer de norm word.
Ik zie erg uit naar je volgende blog.
Liefs,
Stef
Lieve Maaike,
Wat een fantastisch verhaal weer met indrukwekkende foto’s!
Helaas moet ik zelf stappen gaan ondernemen.
Thuis is de ambulante begeleiding niet genoeg en ik ga dus op zoek naar een plek voor permanent begeleid wonen.
Liefs mark
Super leuk om je blogs te lezen! Mooi dat je weer onderweg bent en deze ervaringen op kan doen 🙂
Liefs Esther
MMMMMmmmmm om je vingers bij af te likken!!